۱۰۰۱ کتاب که باید خواند: در جستجوی معنی نوشته ویکتور فرانکل: خاطرات یک روانپزشگ از زندانهای هیتلری

ادامه از نوشتار پیشین

کتاب در جستجوی معنی  نوشته ویکتور فرانکل

لباس ژنده به ما می دادند 

...به بیشتر زندانیان لباسهای ژنده ای داده بودند که مترسک از آن خوش آیندتر بود. در فاصله کلبه ها در

اردوگاه جز کثافت چیزی به چشم نمی خورد و هر چه بیشتر تمیز می کردیم بیشتر بر سر راهمان ریخته
می شد.

 افسران و زندانیان مسئول ، خوش داشتند که تازه واردان را به کار گروهی تمیز کردن آبریزگاهها

و بیرون ریختن مدفوع بگمارند اگر همانطور که معمولا روی می داد، به هنگام حمل مدفوع بگمارند اگر
همانطوری که معمولا روی می داد، بهنگام حمل مدفوع بر روی تپه ها، مدفوع بسر و روی زندانیان می
ریخت و نشانی از تنفر در چهره اش دیده می شد یا سعی می کرد آنرا پاک کند، ضربات کاپو بود که بر
پیکرش فرود می آمد و از اینرو کشتن واکنش های به هنجار تسریع می شد.

ابتدا زندانی وقتی گروهی را می دید که در حین رفت و آمد مجازات می شوند روی بر می گرداند، زیرا

نمی توانست تحمل کند که رفقایش به هنگام رفت و آمد در باتلاق کتک بخورند. اما روزها و هفته های
بعد جریان دگرگون می شد. 

صبح زود، وقتی که هوا هنوز گرگ و میش بود زندانی با گروهش جلوی در می ایستاد و آماده کار بود. با شنیدن صدای فریادی، می دید که چگونه رفیقی را نقش زمین می کنند و دیگربار او را می ایستانند و باز هم اینکار تکرار می شود، چرا چنین می کردند؟ برای این که تب داشت و بیموقع به درمانگاه رفته بود و به خاطر همین که می خواست از وظایف روزانه اش رها شود تنبیه میشد.

اما زندانی که به مرحله دوم واکنش های روان شناسی رسیده بود دیگر با دیدن تنبیه رفیقش دیده از
صحنه برنمی گرفت. زیرا در این مرحله احساسآتش سست شده بود و این منظره را بدون اینکهکوچکترین احساسی به او دست دهد تماشا می کرد.

 نمونه دیگر را برایتان تعریف می کنم:

یکی از زندانیان در درمانگاه به انتظار ایستاده بود و با حالت لی لی قدم بر می داشت به امید اینکه به
علت زخم یا تاول پا یا تب دو روز کار سبک در داخل اردوگاه به او داده شود. پسر دوازده ساله ای را می
دید که به درمانگاه آوردند. این پسر را مجبور کرده بودند ساعتها در برف به حال خبردار بایستند ...

ادامه دارد

امیر تهرانی

ح.ف