۱۰۰۱ کتاب که باید خواند: شاهنامه فردوسی: تورانیان شکست می خورند: رستم کیقباد را در البرز کوه می شناسد

شاهنامه فردوسی

:تورانیان شکست خورده بر می گردند

زترکان طلایه بسی بد براه      رسید اندر ایشان یل صف پناه

برآویخت با نامداران جنگ               یکی گرزهٔ گاو پیکر به چنگ
دلیران توران برآویختند                 سرانجام از رزم بگریختند
نهادند سر سوی افراسیاب          همه دل پر از خون و دیده پر آب
بگفتند وی را همه بیش و کم         سپهبد شد از کار ایشان دژم
بفرمود تا نزد او شد قلون             ز ترکان دلیری گوی پرفسون
بدو گفت بگزین ز لشکر سوار            وز ایدر برو تا در کوهسار
دلیر و خردمند و هشیار باش          به پاس اندرون نیز بیدار باش
که ایرانیان مردمی ریمنند                همی ناگهان بر طلایه زنند
برون آمد از نزد خسرو قلون          به پیش اندرون مردم رهنمون

سر راه بر نامداران ببست                به مردان جنگی و پیلان مست

رستم به البر ز کوه میرود و کیقباد را می یابد

وزان روی رستم دلیر و گزین            بپیمود زی شاه ایران زمین

یکی میل ره تا به البرز کوه              یکی جایگه دید برنا شکوه

درختان بسیار و آب روان                 نشستنگه مردم نوجوان

یکی تخت بنهاده نزدیک آ ب        برو ریخته مشک ناب و گلاب

جوانی به کردار تابنده ماه         نشسته بران تخت بر سایه‌گاه

رده برکشیده بسی پهلوان              به رسم بزرگان کمر بر میان

بیاراسته مجلسی شاهوار            بسان بهشتی به رنگ و نگار   
چو دیدند مر پهلوان را به راه          پذیره شدندش ازان سایه‌گاه      
که ما میزبانیم و مهمان ما                   فرود آی ایدر به فرمان ما   
بدان تا همه دست شادی بریم           به یاد رخ نامور می خوریم
تهمتن بدیشان چنین گفت باز           که ای نامداران گردن فراز
مرا رفت باید به البرز کوه                    به کاری که بسیار دارد شکوه
نباید به بالین سر و دست ناز              که پیشست بسیار رنج دراز
سر تخت ایران ابی شهریار              مرا باده خوردن نیاید به کار

 کیقباد  خود را به رستم معرفی می کند

نشانی دهیدم سوی کیقباد          کسی کز شما دارد او را به یاد

سر آن دلیران زبان برگشاد             که دارم نشانی من از کیقباد
گر آیی فرود و خوری نان ما            بیفروزی از روی خود جان ما
بگوییم یکسر نشان قباد             که او را چگونست رستم و نهاد
تهمتن ز رخش اندر آمد چو باد           چو بشنید از وی نشان قباد

بیامد دمان تا لب رودبار                   نشستند در زیر آن سایه‌دار
جوان از بر تخت خود برنشست      گرفته یکی دست رستم به دست
  به دست دگر جام پر باده کرد                  وزو یاد مردان آزاده کرد
دگر جام بر دست رستم سپرد            بدو گفت کای نامبردار و گرد
بپرسیدی از من نشان قباد           تو این نام را از که داری به یاد
بدو گفت رستم که از پهلوان              پیام آوریدم به روشن روان
سر تخت ایران بیاراستند               بزرگان به شاهی ورا خواستند
پدرم آن گزین یلان سر به سر               که خوانند او را همی زال زر
مرا گفت رو تا به البرز کو                      قباد دلاور ببین با گروه
به شاهی برو آفرین کن یکی             نباید که سازی درنگ اندکی
بگویش که گردان ترا خواستند               به شادی جهانی بیاراستند
نشان ار توانی و دانی مرا                      ‌‌دهی و به شاهی رسانی ورا
ز گفتار رستم دلیر جوان               بخندید و گفتش که ای پهلوان
ز تخم فریدون منم کیقباد                پدر بر پدر نام دارم به یاد
چو بشنید رستم فرو برد سر         به خدمت فرود آمد از تخت زر
که ای خسرو خسروان جهان                  پناه بزرگان و پشت مهان
سر تخت ایران به کام تو باد              تن ژنده پیلان به دام تو باد
نشست تو بر تخت شاهنشهی          همت سرکشی باد و هم فرهی
درودی رسانم به شاه جهان                ز زال گزین آن یل پهلوان
  اگر شاه فرمان دهد بنده را             که بگشایم از بند گوینده را
قباد دلاور برآمد ز جای                       ز گفتار رستم دل و هوش و رای
تهمتن همانگه زبان برگشاد               پیام سپهدار ایران بداد

سخن چون به گوش سپهبد رسید     ز شادی دل اندر برش برطپید

ادامه دارد...

امییر تهرانی

ح.ف