رازهای کتابخانه من
معرفی ۳۵۰۰ جلد کتابی که تاکنون به زبانهای مختلف خوانده ام و بحث در باره رازهای این کتابها و نکات مثبت یا منفی آنان و چه تاثیری در زندگی انسان می توانند داشته باشند.
رازهای کتابخانه من
معرفی ۳۵۰۰ جلد کتابی که تاکنون به زبانهای مختلف خوانده ام و بحث در باره رازهای این کتابها و نکات مثبت یا منفی آنان و چه تاثیری در زندگی انسان می توانند داشته باشند.
نیرنگستان :نوشته صادق هدایت: بخش یکم(ت)
رازهای کتابخانه من
معرفی ۳۵۰۰ جلد کتابی که تاکنون به زبانهای مختلف خوانده ام ودرباره من
نیرنگستان :نوشته صادق هدایت: بخش یکم
مهمترین و تحقیقی ترین اثری که در زمینه باورهای عامیانه مردم ایران نوشته دو جلد کتاب می باشد که از هنری ماسه استاد دانشمند و ایر ان دوست فر انسوی پرفسور هنری ماسه بیادگار مانده که مطالعه آن دو جلد راز بزرگی را در مورد ما ایر انیان و یا حد اقل گروه زیادی از ایر انیان فاش خواهد ساخت .این راز بزرگ همان باورهای خرافی است که هم چون شبکه ای تارعنکبوتی مردم ما را طی تاریخ در خود فروبرده است.
یکی از شرط های اصلی تمدن و بهبود او ضاع فرهنگی و فکری رهایی از این باورهای خرافی است. مگر این که این باورها پند و اندرزی خردمندانه در خود داشته باشند که این سری باورها اغلب بصورت ضرب المثل در آمده اند. برای مثال به تعدای از باورهای ضرب المثل گونه اشاره می شود:
-چراغ از بهر تاریکی نگهدار: تندروی مکن!
-هر گردی گردو نیست: زود باور مباش!
-سالی که نکوست از بهارش پیداست: بهار پرباران و لطیف آغاز گر سالی نیکو ست.
-بر زمینت می زند نادان دوست: به دوست نادان اعتماد مکن
اما گروه زیادی از باورهای ایرانیان بویژه در گذشته فقط و فقط منشاء در جهل و خرافات داشته است. در حقیقت از سرزمینی که بزرگانی هم‌چون فارابی، ابوریحان بیرونی، ابن سینا، رازی، خیام ، سعدی، نظامی و خواجه نصیر الدین ، میر فندرسکی ، ملا صدرا و... ظهور کرده اند، بسیار بدور ست که مردمش به این افکار معتقد باشند.
صادق هدایت نویسنده مشهور ایرانی فهرست مختصری از این باورها را در کتاب نی نگستان ارایه است که اولین بخش انتخابی آن ارائه می شود:
-بچه که تازه بدنیا میآید در هنگام گرفتن ناخن‌های او یا باید پول در کفش بگذارند که متمول بشود و یا قلم بدستش بدهند که صاحب قلم گردد.
-اگر زن آبستن مرده به بیند چشم بچه‌اش شور میشود.
-اگر زن آبستن را در موقع وضع حمل تا ده روز تنها بگذارند جن زده یا دعائی میشود.
-اگر بچه ناخوش بشود و بهیچ داروئی معالجه نشود آنوقت تشخیص میدهند که بچه جن زده یا دعائی است و باید او را پیش دعا نویس برند تا برایش عزایم بخواند.
-هر گاه زنی که وضع حمل کرده داخل حمام شود و زن زاج دیگری نیز در همان موقع داخل حمام شود هر کدام دیرتر از حمام خارج شوند خود و بچه‌اش ناخوش خواهند شد مگر اینکه او هم همان زن را در موقع دیگر غافل گیر کرده از او زود تر از حمام خارج شود.-
شیر زن بچه دار را اگر در جای کثیف بریزند شیرش خشک میشود. پس باید آنرا در آب روان و یا در گوشهٔ سایه که آفتاب نمیگیرد بریزند.
-ناف بچهٔ تازه بدنیا آمده را در سوراخ موش بگذارند آن بچه موذی خواهد شد.
-اگر کسی بخواهد بچه‌اش پا بگیرد و نمیرد یکدست جامه از بچه زنی که چندین بچه زائیده و هیچیک نمرده‌اند بگیرد و به بچه‌اش بپوشاند آن کودک بزرگ میشود و نمیمیرد.
-اگر کسی خرده های نان میان کوچه را جمع کند بچه‌اش نمیمیرد.
-اگر بچه را در طاقچه بگذارند عمرش کوتاه میشود و با لاجون و لاغر میماند.(بله امکان دار د از طاقچه به پایین بیفتد و بمیرد و یا صدمه بخورد.)
-پشت کردن بچه را نباید بوسید چونکه بد اخلاق و لجباز میشود.
-اگر یکدست بچه را ماچ بکنند دست دیگرش را نیز باید ببوسند و گرنه بچه ناخوش میشود.
-وقتیکه بچه بخودش می‌پیچد باید گیاهی که به پیچک معروف است دنبالش کنند.
-گهواره خالی را اگر تکان دهند گوش بچه درد میگیرد.
-شیر پستان خود بچه را بخودش بدهند خوش آواز میشود.
-هنگامیکه بچه زیر پستان غرغر میکند و شیر میخورد میگویند: «ممه لال است» زیرا اگر نگویند بچه ناخوش میشود.
-بچه که بالا پائین بشود (شکم روش پیدا کند و قی بکند) عود و سلیم نر و ماده را بهم می بندند و روی بام سوت میکنند.
-هر کس مهرهٔ مار همراه داشته باشد نباید بالای سر بچه چلگی برود زیرا که بیوقتی میشود
-بچه که چیز از پدر و مادرش بدزدد خدا خنده‌اش میگیرد.
-دایه عام که پستان دهن بچهٔ سید بگذارد پستان او به آتش جهنم نمیسوزد.
-بچه‌ای که سر هفت ماه بدنیا بیاید در هر کاری شتاب زده است و عجله میکند
-اسم بچه را که بخواهند عوض بکنند آش میپزند و دسته‌ای را دعوت میکنند و بعد اسم او را عوض میکنند.
-اگر بچه‌ای که بدنیا میآید بد حال باشد جفت او را روی آتش می‌اندازند بچه بحال میآید.
دندونی - وقتیکه دندان بچه تاول میکند برای او برسم خیرات «دندانی» درست میکنند باین ترتیب که از بنشنها عدس، نخود، گندم پوست کنده، ماش، لوبیا قرمز و لوبیا چشم بلبلی را از هر کدام چهل دانه میشمارند و علاوه بر آن هر مقدار دیگر که بقدر وسع پزنده باشد توی دیگ میریزند و با کمی آب آنرا میجوشانند و مثل پلو دم میکنند گاهی روغن و پیاز داغ هم به آن اضافه میکنند (همهٔ اینها را خود پدر و مادر بچه میدهند و مثل آش نذری نیست که برایش گدائی بکنند) و از آن جلو کبوتر امامزاده هم میریزند.
-بعد از آنکه پوست ختنه را جدا کردند آنرا نخ میکشند و بگردن بچه می آویزند و پس از هفت روز آنرا جلو خروس می‌اندازند.
-عیادت زن در موقع وضع حمل تا ده روز خوب نیست مگر اینکه چادر یا چادر نماز روی دوشش بیندازند یا اینکه بچه را به اطاق دیگر ببرند.
-اگر کسی چشم بشود «زمه» زاج سفید را بدور سرش میگردانند و دعای مخصوصی بخوانند آنوقت آنرا روی آتش اندازند اگر بشکل چشم بشود او را چشم کرده‌اند و خوب میشود و اگر بشکل نامنظمی باشد جن زده شده و اگر بشکل چهار پایه‌ای بشود میگویند میمیرد و این تابوت اوست بعد زمه را آب میکنند و پیشانی و کف دست و کف پا و سینهٔ او را خال میکنند و سپس آب را در کاسه ای ریخته یکی آنرا میبرد سر کوچه میریزد برمیگردد و سلام میکند یکی از اهل خانه میپرسد از کجا میائی؟ میگوید: از خانهٔ دشمن، میپرسد: چه میکرد؟ جواب میدهد: جان میکند. میگوید: الهی جانش برآید!(بیچاره دشمن!)
-در موقع مسافرت اگر سید باریک سیاهی با مسافر مصادف شود سفر او خوب نیست و بر عکس مصادف شدن با قرشمال برایش میمنت دارد.
-وقتیکه مسافر بساعت خوب حرکت میکند اگر دوباره برگردد خوب نیست و باصطلاح اهالی دهات خراسان چپیک میشود و چپیک شدن خوب نیست.
-وقتی که مسافر حرکت میکند اگر پشت سر او آب و جو بریزند زود برمیگردد.
-اگر یکی از اهل خانه در سفر باشد و یک قسم کلاغ که در خراسان معروف به «کلنجدک» است بالای آن خانه صدا کند خبر خوش از مسافر میآید.
-هرگاه باران نیاید در دهات خراسان بچه ها دسته راه می‌اندازند و کلهٔ خری را بسر چوبی قرار داده دم خانه ها میبرند و میگویند: «کله خر هیزم بخر» و بدین طریق مقدار زیادی هیزم جمع و در سر کوهی کله خر را آتش میزنند تا باران بیاید.
ادامه دارد...
امیر تهرانی
